Wat als we wisten dat de financiële markten over vijf jaar zouden instorten? De meeste mensen zouden al hun geld uit fondsen halen en mogelijk hun huis verkopen. Dan zou de markt niet in vijf jaar instorten, maar veel eerder. Op die manier zou geen van de voorspellingen uitkomen. Dus ze komen gewoon uit terwijl de meeste mensen er niets van weten? Dat is ook een goede vraag. Toch zit ik met een belangrijke vraag: wat gebeurt er als we weten dat we nog maar vijf jaar te leven hebben?
Ik denk dat we dan anders gaan leven. Misschien gaat alles steeds sneller. Sommigen vallen in een tijdelijke depressie, zien zichzelf vast komen te zitten in een onmogelijke positie en durven niet te bewegen. Maar dat is meestal tijdelijk. De meesten van ons zullen ons leven in korte tijd veranderen. We kunnen doen wat we moeten doen vanwege deze dreiging. Eindigheid verhoogt de kwaliteit van ons leven
Ja, ik ken mensen die een moeilijke relatie hadden. Wat er is gebeurd? Ze letten nog meer op elkaar en maakten in één geval veel ruzie met woorden. In het andere geval herkenden ze elkaar al snel en ontmoetten elkaar met respect. En dat die ontwikkeling nog niet in alle gevallen zichtbaar is, komt mijns inziens alleen doordat we niet lang genoeg hebben gekeken of gewacht. Wie is er in de loop der jaren niet zachter geworden tegenover zijn ouders? Wie is er niet vroeg of laat voor zijn rechten opgekomen? Wie heeft nog niet gezien dat de ander hem niet wilde beroven, maar dat hij zichzelf in wezen al heel lang ontnam?…
Daar heb ik heel lang over gedaan. Er was veel voor nodig om mijn leven en wat ik had meegemaakt of gemist te waarderen. Ik leerde mezelf en alles waarderen. Onlangs heb ik zelfs geleerd dat waardigheid een keuze is. En uiteindelijk kwam ik erachter dat al mijn ervaringen afhangen van onze eigen manier van handelen en zien.
Relaties die het meest voor ons betekenen, zijn vaak niet de eenvoudigste relaties. Maar wat maakt het zo betekenisvol voor ons. Hoe waarderen we eigenlijk? Porseleinen kop en schotels breken snel en zijn daarom zo duur. Ik denk dat ons mensenleven om dezelfde reden zo kostbaar is. En als er dan iemand komt die beweert dat Nederland tijdens een grote wereldramp op 20 december 2012 blijvend onder water zal komen te staan, terwijl ik daar mijn twijfels over heb, zal dat op zijn zachtst gezegd ons mensenleven alleen maar kostbaarder maken.
Ja, we zullen moeten doen wat we moeten doen. Zelfs als niets vereist is, hebben we het gevoel dat we nog steeds iets verlangen. Het vervullen van onze verlangens en wensen is van het allergrootste belang. Meestal missen we daar niemand mee. Erkennen dat ons mensenleven echt eindig is, kan ervoor zorgen dat we gaan voor een leven met meer kwaliteit.
Ik denk dat we niet hoeven te vechten voor een land, maar voor wie we werkelijk zijn. En als we dichter bij onze intentie leven, gaan we allemaal doen waar we goed in zijn of wat we met veel liefde en toewijding doen. Het is van het grootste belang om geen oordeel te vellen. En degene die roept om veroordeeld te worden, moet eerst kijken naar het oordeel dat hij over zichzelf brengt. Waardeer jezelf en laat niemand je beoordelen door meer zelfvertrouwen te hebben.
En om terug te komen op de titel van dit artikel: “Wordt Nederland het nieuwe Atlantis?”, wil ik zeggen dat ik geloof dat er een hele wereld is vergaan, een samenleving die in veel opzichten voor was op onze samenleving. We noemen die verloren wereld vaak “Atlantis” en velen claimen de locatie. Misschien is het nu aan mij om te zeggen dat het niet in de Stille Oceaan of in de Middellandse Zee was. Ik denk dat het het continent werd genoemd omdat het die dimensies had, die toen onder water verdwenen, zelfs niet Atlantis, maar onder andere “Land van Poseidon”.
Veel oplossingen voor mysteries in onze wereld van vandaag zijn zo direct beschikbaar dat we de oplossingen niet zien. Het geval van Atlantis is er een van. Toen dat deel van de wereld onder water kwam te staan, sprak men al een soort Engels. Die taal is door de eeuwen heen veranderd, maar in wezen hetzelfde gebleven. En omdat Engels nu de wereldtaal is, zouden we elk continent dat op dit moment onder water zou gaan Atlantis kunnen noemen.
Waarom maakt dit meteen duidelijk waar ik denk dat het continent was? Want in tijden na een overstroming zal men vaak niet de naam of verschillende namen van de landen noemen, maar “verdronken land” zeggen. Ik denk dat men vroeger het verloren deel van de wereld aansprak met: land is zee. Dat zei genoeg
Later veranderde de zee in een oceaan, doordat ze dieper werd en de continenten die aan het vergane continent grensden verder uit elkaar raakten. Naar mijn mening ligt Atlantis gewoon op de bodem van de Atlantis Oceaan.
Als volgende generaties na een wereldcatastrofe op zoek moeten naar een vervallen deel van de wereld, zal het makkelijker zijn als wij in deze tijd hetzelfde doen, namelijk beseffen dat de Atlantis Oceaan zich heeft uitgebreid en zeggen: land is zee.
Natuurlijk houd ik het in Nederland het liefst droog, maar ik heb het idee dat de tijden steeds sneller veranderen. Waar de wereld gisteren nog niet klaar voor was, daar is morgen plaats voor. Ik geloof in minder stress en meer wensen laten uitkomen. En daarom bouw ik vandaag aan een groene oase, want we kunnen allemaal kiezen voor meer balans, harmonie en gezondheid. Wil je meer weten, klik dan op theotherwayofliving.nl.